Page 30 - mijncité

van tuinwijk naar woonwijk
de laatste grote bouwfase volgde na de tweede wereld- oorlog, toen massaal buitenlandse werknemers werden binnengehaald. Het moest snel gaan en de middelen ware beperkt. dat is af te lezen in de vaak kille rationaliteit van de wijkontwerpen, en in de sobere architectuur met een weinig verschillende woningtypes en minimale decoratie. Van tuinwijken kan men hier eigenlijk niet meer spreken. Begrippen als esthetiek, harmonie, perspectiefsluiting, beslotenheid en beeldcompositie zijn niet meer aan de
orde. de identieke woningblokken liggen zij aan zij, zonder verspringingen. Het zijn de eerste wijken van een hele reeks die in de daaropvolgende jaren door de sociale huisvestings- maatschappijen overal in het land werden opgetrokken.
de latere wijken zijn gebouwd door sociale bouwmaat- schappijen, en stonden in principe ook open voor niet- mijnwerkers. in deze wijken kwamen wel ook veel mijn- werkers terecht. de mijnbazen konden hier hun macht niet laten gelden, of hun regels voor het sociale leven opleggen.
30